Մի գարնան առավոտ, Սահմին վերջապես ուզում էր իջնել բակ։ Նա իջավ և տեսավ, որ ծաղիկները ծաղկել էն, երեխաները հավես խաղում էին, նրա աչքերը փայլում էին, որ այդ ամեն ինչը տեսավ։ Նրան մոտեցավ մի աղջիկ, անունը Մանե, և ասաց․
-Տեսնում եմ, որ մենակ էս, ուզում էս ընկերություն անել ինձ հե՞տ։
-Ուզում եմ։
-Իսկ անունդ ի՞նչ է։
-Սահմի։
-Իսկ իմ անունը Մանե է։
-Արի գնանք զբոսնենք գանք։
-Արի։
Նրանք ճանապարին խոսում էին,զվարճանում էին, ծաղիկներ էին հավաքում։ Նրանք մի փոքր հոգնեցին, և նստեցին նստարանին,Սահմին ասաց․
-Ես շատ-շատ եմ ուզում որ մենք շատ երկար ընկերություն անենք,այդ պես կլինի չէ՞։
-Այո, իհարկե։
Եվ իրոք այդ պես էլ եղավ։
Տաս տարի անց․․․
-Մանե արի գնանք մեր տուն սուրճ խմենք, մեկ էլ կախարդական քարեր ցույց կտամ քեզ։
-Լավ
Նրանք գնացին Սահմիի տուն,սկսեցին սուրճ խմել, և Սահմին հիշեց կախարդական քարերի մասին, և բերեց․
-Գեղեցիկ քարեր էն)։ Իսկ ի՞նչ էն անում։
-Որ քարը գիշերը կրում էս վզիտ, հետո դույլով ջուր էս լցնում գլխիտ,քնում էս, բայց արթնանում էս 1800-թ ինչ-որ մեկի տանը,բայց այդ ժամանակ միշ գարուն է լինելու․․․, բայց ես չեմ հավատում)։
-Ես էլ չեմ հավատում), բայց արի այսօր փորձենք,միևնույն է չի աշխատելու։
-լավ,ուրեմն այսօր կմնաս իմ տան։
Մոտեցավ գիշեր, նրանք այդ գործողությունները արեցին։ Եվ արթնացան ուրիշի տանը․․․։
-Աչքերիս չեմ հավատում․․․։
-Մանե․․․, մենք պետք է արագ գնանք այս տեղից։
Նրանք ուզում էն արագ գնան այդ տնից, բայց նրանց նկատում է մարդ, որի անունը Միհրան է։
-ինչ․․․ ի՞նչ էք անում այստեղ, և ովքե՞ր էք դուք։
Նրանք խնդրում էն հանգստանալ Միհրանին, և պատմում էն այդ ամեն ինչի մասին։
Միհրանը հավատում է այդ ամեն ինչին, որովհետև նա էլ ունի այդ քարերից։
-լավ եկեք գնանք զբոսնենք, երբ գարնանը զբոսնում եմ ինձ լավ եմ զգում։
Եղանակը տաք էր և հաճելի,ամենուր տարածվում էր ծաղկած ծաղիկների և ծառերի բույրը,մեղուները տզզոցով նեկտար էին հավաքում ծաղկած ծառերից, թռչյունները դայլայլում էին,գետակը կչկչում,շատ հաճելի էր, և ինչպես դրախտ լինել։
ետո նրանք երեկոյան գնացին տուն և թեյ խմեցին միասին։ Նրանք որոշում էին առավոտը գնալ։ Բայց չեին ուզում որովհետև շատ էին մտերմացել Միհրանի հետ։ Բայց որոշեցին որ անպայման շուտ-շուտ գալ հյուր նրան,և Միհրաննել նրանց։ Եկավ գիշեր, նրան այդ գործողություններն արեցին։ Եվ արթնացան իրենց տանը, նրանք տխրել էին որ ամեն օր նրան չեն տեսնելու։ Իսկ Միհրանը նրա ժամանակաշրջանում էր տխրել։ Բայց նրանք շուտ շուտ էին գնում նրան հյուր, և զբոսնում գարնան ժամանակ։ Աղջիկներին այդ տեղի գարունը շատ դուր եկավ։